Waar ik het vroeger nog voor lief nam dat in de kerk waar ik kwam (mijn) geaardheid geen onderwerp van gesprek was, om zo iedereen welkom te laten voelen, merk ik dat ik me nu juist niet gezien en niet welkom voel wanneer er zo’n fundamenteel onderdeel van mijn zijn onuitgesproken blijft. Ergens niet over praten geeft ongemak. Het doet mij, als queer zoon van mijn vader, heel erg goed dat hij zich uitspreekt voor mij (en mijn community).

Meer begrip, meer verdraagzaamheid, meer liefde voor LHBTIQ+-ers. Dat lijkt me een belangrijk en goed voornemen voor de kerk.

Wat jullie hier doen is zoveel meer dan 'alleen' die Regenboogverklaring maken. Je geeft hiermee een zalf en verband voor de wond in mij die jaren geleden gemaakt is en continu open gehouden wordt.

Laten we Jezus liefde en genade doorgeven aan iedereen. Zij maakten elk mens als een, op God lijkend, meesterstuk.

God houdt van iedereen en liefde is voor iedereen. Laten we dichter naar elkaar toe komen, uiteindelijk vallen we allemaal in slaap onder dezelfde maan.

Een persoonlijke ontmoeting met een homoseksuele mede-student en vriend heeft mijn perspectief radicaal veranderd. Laten wij, christenen, één zijn in Jezus en niemand uitsluiten. Makkelijker kan Hij het niet maken!

Mijn droom - een inclusieve kerk waar we elkaar zien, ook als we onderling divers zijn en van elkaar verschillen.